Jeff Rupert (US) tiltle: It Gets Better music: Jazz release date: september 09, 2024 label: Rupe Media info artist: Jeff Rupert promotion: Kari-On Productions (Kari Gaffney) © Rootsville 2024

 

Jeff Ruperts nieuwste album, It Gets Better, toont een mix van zes originele composities en drie zorgvuldig geselecteerde standaarden. De opname bevat een ensemble van jazzgrootheden: Kenny Barron op piano, Peter Washington op bas en Joe Farnsworth op drums, waarbij Maureen Sickler de sessies zo ontwerpt dat een tijdloos geluid wordt vastgelegd. Rupert wordt op de date vergezeld door Kenny Barron (piano), een jazzicoon. Barron heeft opnames gemaakt en opgetreden met Dizzy Gillespie, Stan Getz en talloze andere legendes. Zijn onberispelijke techniek en rijke harmonische palet maken hem tot een gerespecteerd figuur in de jazzwereld. Barron was halverwege de jaren tachtig ook de leraar van Rupert, wat een persoonlijke band aan deze samenwerking toevoegde. Bassisten Peter Washington, een steunpilaar van de New Yorkse jazzscene, het basspel van Washington is te horen op duizenden opnames. Zijn diepe, resonerende klank en intuïtieve gevoel voor swing hebben hem tot een van de meest gewilde bassisten in de jazz gemaakt. Op de drums staat Joe Farnsworth, die bekend staat om zijn swingende, levendige drumwerk. Farnsworth brengt energie en leven in elk optreden. Zijn impact op de jazzscene is aanzienlijk, en zijn werk op dit album is een voorbeeld van zijn unieke stijl en aanpak.

‘Petrichor in the Cote D’azur’ is een swingend deuntje geïnspireerd op de frisse, aardse geur van regen in de Franse Rivièra. Het stuk weerspiegelt de pure vreugde van het spelen van jazz, waarbij elke muzikant bijdraagt ​​aan de levendige en levendige sfeer. De saxofoonlijnen van Rupert dansen moeiteloos over de ritmesectie, waardoor een boeiende en meeslepende ervaring ontstaat.

“Comanche Crush” is een eerbetoon aan het recordbrekende transcontinentale zeiljacht. Deze compositie belichaamt de geest van avontuur en triomf en weerspiegelt de historische prestatie van het jacht om in recordtijd de Atlantische Oceaan over te steken. Het stuk is zowel energiek als inspirerend, met een ritmische drive die de muziek voortstuwt en de essentie van de reis van het jacht vastlegt.

‘Lana Turner’ valt op als een vroege versie van Billy Strayhorns klassieker ‘Charpoy’. Strayhorn, geroemd om zijn verfijnde composities, was een nauwe medewerker van Duke Ellington. Zijn werken combineren naadloos klassieke muziekstructuren met jazzidiomen, waardoor stukken ontstaan ​​die zowel ingewikkeld als diep emotioneel zijn. ‘Lana Turner’ belichaamt deze complexiteit en biedt luisteraars een kijkje in het genie van Strayhorn via Ruperts expressieve tenorsaxofoon.

‘It Gets Better’, het titelnummer, geeft Ruperts optimistische kijk op het leven weer, met de nadruk op veerkracht en hoop. De compositie is opbeurend en oprecht, met een melodie die de luisteraar lang bijblijft nadat de muziek is afgelopen. Ruperts tenorsaxofoon schittert en levert een optreden dat zowel technisch indrukwekkend als emotioneel resonerend is.

‘Pharaoh’s Daughter’ duikt in de ingrijpende beslissingen waarmee de dochter van Farao werd geconfronteerd, die volgens verschillende geloofsovertuigingen Mozes uit de Nijl redde. Deze compositie is een meditatief en reflecterend stuk, met een beklijvende melodie die de ernst van het verhaal oproept. Ruperts spel is hier bijzonder emotioneel en brengt een gevoel van diepgang en introspectie over.

‘Like Nobody in Love’, gecomponeerd door Jimmy Van Heusen, is een ander hoogtepunt. Deze standaard, oorspronkelijk te zien in de film Belle of the Yukon uit 1944, toont Van Heusens talent voor het creëren van tijdloze melodieën. Zijn productieve carrière omvat talloze hits voor Frank Sinatra en Bing Crosby, en dit nummer is daarop geen uitzondering. De warme, intieme interpretatie van Rupert en zijn ensemble blaast deze klassieker nieuw leven in, waardoor het een moment van kameraadschap en melodieuze verkenning op het album wordt.

‘Nowhere to Go But Up’, geschreven door Marc Shaiman voor de film Mary Poppins Returns, voegt een eigentijds tintje toe aan het album. Dit stuk illustreert Ruperts gave om klassieke en moderne jazzinvloeden naadloos te overbruggen. De vrolijke en hoopvolle boodschap van het nummer resoneert goed met het algemene thema van het album, terwijl de dynamische uitvoering van het ensemble diepte en levendigheid toevoegt.

“Not My Blues” is een origineel bluesstuk, met een raadselachtige titel om een ​​afwijking van de traditionele bluesthema’s te suggereren. Het nummer is zowel vertrouwd als fris, waarbij de saxofoon van Rupert de weg wijst door een reeks inventieve en soulvolle improvisaties. Het strakke samenspel en de subtiele nuances van het ensemble maken dit een gedenkwaardige en boeiende luisterervaring.

‘Promenade in Blue’ fungeert als een muzikale reflectie op de meer uitdagende momenten van het leven en biedt tegenwicht aan het overkoepelende thema van het album: optimisme. Het stuk is contemplatief, met een bluesachtige ondertoon die spreekt over de worstelingen en ontberingen waarmee je te maken kunt krijgen. De uitvoering van het ensemble is genuanceerd en expressief, waardoor er betekenislagen aan de compositie worden toegevoegd.

tracks:

1. Petrichor (in the Cote D’a zur) 5:43
2. Comanche Crush 4:52
3. Lana Turne r 7:15
4. It Gets Better 6:41
5. Pharoah’s Daughter 7:40
6. Like Someone in Love 7:34
7. Nowhere to Go But Up 5:42
8. Not My Blues 4:57
9. Promenade in Blue 7:21